ขอ.......

กลอนบทนี้เขียนเมื่อเกือบ 11 ปีที่แล้ว มีแรงบันดาลใจมาจากการที่ลูกคนโตเริ่มท้อต่อการเรียน จากที่เคยเรียนมาได้เกรด 3 กว่าๆ พอมาเรียนวิศวะ เกรดลดลง เหลือ ไม่ถึง 2 ก็ยังมีบางเทอม ยายมลก็เลยส่งไปให้เขา... ไม่รู้ว่าเพราะกลอนบทนี้หรือเปล่า ทำให้ลูกเรียนจบ ปัจจุบันเป็นวิศวกร...เล็กๆ คนหนึ่ง

ความหวังแม่ริบหรี่ลงกี่ครั้ง
แม่ก็ยังยืนหยัดกัดฟันสู้
เหงื่อที่โลมไหลหลั่งลงพรั่งพรู
ขอให้รู้..เพื่อความสุขของทุกคน

บางครั้งท้อต่อเหตุการณ์ที่พานพบ
อยากหลีกหลบลี้หายไปกลางหน
ความเป็นแม่เตือนใจให้อดทน
พร้อมผจญภัยพาลที่ราญรอน

ถามตนเอง..ว่าเหนื่อยไหมในวันนี้
ตอบทันทีว่าเหนื่อยมากอยากพักผ่อน
ถามว่า..หากแม่หยุดทรุดร่างนอน
ใครจะคอนหาบนี้ไปให้สุดทาง ?

จะเหนื่อยยากอย่างไรไม่ขอหยุด
เพราะว่าจุดมุ่งหมายยังไกลห่าง
แต่เมื่อฝันนั้นชัดใสไม่เลือน ลาง
จะขาดกลางไม่ได้...ขอให้รู้

ลูกจงช่วยสานฝันให้บรรเจิด
ไม่ต้องถึงกับเพริศหรือเลิศหรู
ขอเพียงฟ้าที่ลูกเห็นเป็นสีชมพู
แม่จะสู้..ยิ้ม..หวังทั้งน้ำตา

ขอให้มีพลังสร้างความฝัน
ขอให้วันที่มุ่งมาดสมปรารถนา
ขอให้คิด..”ใครอยู่หลัง” คอยตั้งตา
ขอกลับมาพร้อมศักดิ์ศรีที่ดีงาม...

23 พ.ค.2541
คุณยายมล