อ้วน ลูกสุดท้องของพ่อ....

เท่าที่แม่จำได้ เราเลี้ยงหมา แมว มามากมายหลายรุ่น แต่ไม่มีตัวไหนจะสนิทชิดเชื้อกับพ่อราวกับเป็นลูกจริงๆ เท่ากับ "เจ้าอ้วน" หรือบางทีเรามักจะเรียกมันอย่างล้อเลียนว่า "อาอ้วง" ขอเล่าเรื่องมันหน่อยนะ

อาอ้วง เป็นสุนัขผสม พ่อมันเป็นเทอเรีย ชื่อไอ้แบ้งค์ เป็นสุนัขแสนซื่อของผู้พันทหาร บ้านตรงข้ามกับเรา ที่มันหนีออกจากบ้านมาหาแม่ของอ้วน

ส่วนแม่ของอาอ้วง เป็นพันธ์ผสมบางแก้วกับเยอรมันเชฟเพิร์ด ชื่อ มะหมี่ (มันก็เลยมีหลายพันธ์ในตัว) เกิดเมื่อวันที่ 9 มกราคม 2550 ที่เชียงใหม่ มันมีพี่น้อง 5 ตัว จำหน่ายจ่ายแจกไป เก็บไว้ตัวหนึ่งเพราะลักษณะมันแปลกไม่เหมือนตัวอื่น พอเราย้ายมาอยู่ชลบุรีเมื่อ 12 กรกฎาคม 51 อาอ้วงได้ขวบครึ่ง เราเอามันติดสอยห้อยตามมาอยู่ด้วย เพราะพ่อขู่โม่เอาไว้ว่า "ถ้าไม่ให้เอาอ้วนมาด้วย พ่อก็ไม่มา" เฮ้อ...

นึกถึงวันที่เดินทางมา ม่อนเป็นคนขับรถให้ ข้าวของเต็มรถจนขยับแทบไม่ได้ อาอ้วงตื่นเต้นมาก ไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ ตั้งแต่ออกจากเชียงใหม่ จนถึงนครสวรรค์ ถ้าจะทนหิวไม่ไหว ก็เลยซัดทั้งข้าว ทั้งน้ำ

มาอยู่ที่ชลบุรีเหมือนคุณหนู จูงไปเบาไปหนักทุกวัน วันละ 2 เวลา เช้า-เย็น (ปกติมันวิ่งไปฉี่-อึ เองตอนอยู่เชียงใหม่) เพราะที่นี่ หมาเยอะ และเป็นบ้านจัดสรรค์ที่รั้วเตี้ย มันสามารถกระโดดขึ้นไปยืนยิ้มบนรั้วเลย พ่อก็เลยต้องจูงไป (เดี๋ยวนี้กลายเป็นแม่บ้าง โม่บ้าง ที่เป็นพนักงานจูงหมาไปขี้) นี่ยังกังวลว่า ต่อไปจะเอามันไปฉี่ ไปอึที่ไหน เพราะบ้านขึ้นเกือบเต็มโครงการแล้ว กลุ้มจังพ่อ ช่วยคิดหน่อยสิ

วันที่ 10 มกรา 2552 วันที่พ่อป่วยเข้าโรงพยาบาล อาอ้วงไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ จนถึงวันที่ 16 เดินโซเซ ตามหาพ่อ เราขับรถมาจอดมันก็เดินวนรอบรถ มองหาพ่อ...ซึมเศร้า...หางตก ไม่กระดิกให้เราเลย

เรานึกว่ามันจะไม่รอดแล้ว... ไม่รู้จะทำอย่างไรให้มันกินข้าว โม่ก็เลยตัดสินใจจุดธูปบอกพ่อคืนวันที่ 16 ที่ศาลาวัด ก่อนกลับบ้าน ว่า.."พ่อช่วยไปบอกอาอ้วงกินข้าวด้วยนะพ่อ"

ไม่รู้ว่าพ่อมาบอกมันหรือเปล่า เช้าวันที่ 17 ก็เริ่มกินไก่หน่อยนึง และกินข้าวนิดๆ ..

กว่ามันจะเหมือนเดิม โอ้ย เหนื่อยมาก เดี๋ยวนี้มันได้ใจ แต่เราก็รักมัน เพราะสัญญาไว้กับพ่อก่อนพ่อจะจากไป ว่าเราจะดูแลมันอย่างดีเหมือนพ่อดู....วันที่พ่อจากไป อ้วนมีอายุ 2 ขวบ กับ 4 วัน ไม่รู้ว่ามันคิดถึงพ่ออยู่มั้ยหนอ ??

คงมีเรื่องมันมาเล่าอีกนะ...อย่าเพิ่งเบื่อเลย

คุณยายมล