เมื่อทำความสะอาดตู้เก็บเอกสารเช้านี้ บังเอิญได้เห็นบัตรเอทีเอ็มเก่าๆ ใบหนึ่ง ของคนใกล้ชิด ก็เลยหงายขึ้นดูด้านหน้า...
ถึงบางอ้อเลย ว่ารูปที่ไปถ่ายที่เชียงของ ตอนไปเที่ยวกับลูกๆ 5 คนครอบครัวเรา เมื่อเกือบ 20 ปีแล้ว มันแหว่งจากอัลบั้มไป 1 รูป... อยู่นี่เองพ่อตัวดี!!
ถึงสัจจธรรมเลยว่า...เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสิ่งที่คนเราจะหลีกหนีไม่พ้นจริงๆ
เออหนอ.. เมื่อยามนั้น เราทั้งสองก็ยังดูหนุ่มดูสาวอยู่เลย อายุเราตอนนั้น ประมาณ เธอ 43 ฉัน 39 นี่แหละ ลูกคนโตเป็นคนถ่ายรูปนี้ให้
เมื่อก่อนเราชอบไปไหนๆ เป็นครอบครัว ขับรถไปเรื่อยๆ บางทีก็ออกจากบ้านโดยยังไม่รู้จุดหมายก็มี ไปสรุปกันกลางทางก็บ่อยครั้ง เรามีกล้องโกดัก รุ่นปัญญาอ่อนอยู่ตัวหนึ่ง ก็เก็บภาพกันไว้เยอะ ยังไม่ได้ scan ลงเครื่องคอมพิวเตอร์อีกเยอะเลย หลายอัลบั้มมาก
เวลาว่างๆ ฉันชอบเอารูปภาพเก่าๆ มานั่งดู มันมีความรู้สึกเป็นสุข บางทีก็ขบขัน บางครั้ง ถามตัวเองว่า เอ..เสื้อผ้าชุดนี้ ฉันสวมมันเข้าไปได้ยังไง... หรือบางทีก็อดจะก้มมองดูตัวเองแล้วถอนใจยาวเชียว...บอกตัวเองว่า หุ่นอย่างในรูปน่ะ มันไม่กลับมาอีกแล้ว .. เหอๆ ๆ The river of no return..
ระหว่างเรา... มีเรื่องให้นึกถึงได้ตลอด เหลียวไปทางไหน มองอะไร หยิบอะไร ก็ดูเหมือนจะมีเธออยู่ที่นั่น ที่นี่เสมอ เธอไม่เคยไปจากฉันเลยจริงๆ...
แต่มันก็ดีนะ ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น ไม่ว้าเหว่ เหมือนกับที่เคยคิดไว้ว่า สักวันถ้าไม่มีเธอ ฉันจะอยู่อย่างไร
มาถึง ณ วันนี้ ฉันก็ได้คำตอบว่า ฉันอยู่ได้อย่างมีความสุข กับภาพความหลัง กับเงาอดีต ที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า...ทุกครั้งที่ดูภาพ ทุกคราที่ย้อนนึกถึงวันวาน...ฉันก็มีความสุขเหมือนเดิม...
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น