นิคเนมสุดท้าย....."ลุงเป้ก" จดหมายถึงคุณตา ฉบับที่ 11

พ่อ ที่คิดถึง,

เมื่อสองวันก่อน อากาศร้อนมาก ร้อนจนต้องเสียคำพูดกับตัวเอง ที่ว่า จะไม่กินของหวานๆ เนื่องจากน้ำหนักขึ้นเอาขึ้นเอา ไม่บันยะบันยัง
แม่ออกไปซื้อน้ำแข็งไสที่หน้าหมู่บ้าน ร้าน "ช่างแซ" ช่างรับเหมาก่อสร้างในหมู่บ้านวราศิริ ลูกสาวช่างขายน้ำแข็งไส ที่พ่อเคยซื้อมาให้แม่กินทุกวัน (จริงๆ ไม่มีเว้น เนื่องจากพ่อต้องไปกรึ๊บที่ร้านนี้ ก็เลยซื้อเป็นของฝากติดมือมาให้) หลังจากที่พ่อซื้อมาให้ครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ 9 มกราคม 2552 ก็ไม่ได้กินอีกเลย จนวันนี้

ภรรยาช่างแซ ชื่อเหมียว ก็คุยถึงพ่อ ว่าเป็นลูกค้าขาประจำ พ่อชอบมาซื้ออะไรบ้างแกก็จะจำได้หมด เช่น พ่อชอบซื้อน้ำส้มตราสายน้ำผึ้ง ยี่ห้ออื่นไม่เอา น้ำอ้อยสด กระเจี๊ยบขาว (ขอพันธุ์มาปลูกด้วย)กล้วยหอมมั่ง กล้วยน้ำว้ามั่ง เป็นเครือๆ เคยจองตั้งแต่ยังเป็นหัวปลีก็มี เอาถุงปุ๋ยไปห่อไว้เองอีกต่างหาก

เธอก็เล่าอีก ว่าเมื่อเดือนยี่เป็ง พ่อก็เคยมาตัดเอาต้นกล้วยไปทำซุ้มประตูป่า (แบบเมืองเหนือ) ช่างแซ ก็ให้ฟรีๆ โดยไม่คิดเงิน

อยู่ๆ เธอก็เอ่ยชื่อ "ลุงเป้ก" ขึ้นมา แม่ก็งง ว่า ใคร กำลังคุยเรื่องพ่ออยู่ดีๆ เอาลุงเป้ก มาจากไหน?

เห็นแม่งงอยู่ เหมียวก็เลยขยายความว่า ..........อ๋อ..ที่นี่เค้าเรียกพ่อว่า "ลุงเป้ก" เพราะ เดี๋ยวๆ ก็เดินมา 1 เป้ก

เดี๋ยวเป้ก เดี๋ยวเป้ก....

ก็น่ารักดีนะ เป็นนิคเนมสุดท้ายของพ่อ ที่แม่ไม่เคยเรียกเลย...

วันนี้ก็เลยมาเรียก "ลุงเป้ก" ที่นี่

ไปก่อนนะลุงเป้ก เดี๋ยวจะไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของ เดินทางไปเชียงใหม่ ทำบุญร้อยวันให้ลุงเป้กไงล่ะ...........

รักพ่อเหมือนเดิม,

แม่