สายเกินจะเอ่ยคำว่า..รักเธอ...

ฉันมีเพื่อนที่อยู่ในเมืองให­ญ่ที่ไม่มีวันหลับใหล และวันเวลา ก็ยังคงผ่านไป....

ฉันไม่เคยรู้ว่านานเท่าใด แต่ฉันก็ไม่เคยเจอ...เขา...เพื่อนเก่าคนนั้น

เพราะวุ่นวายอยู่กับชีวิตที่มีแต่การเปลี่ยนแปลงและแข่งขัน รู้แต่ว่าเขาคงสบายดีเช่นกัน

จนวันหนึ่งอยากลองไปหาดูสักที เพื่อนที่เราเคยมีความรู้สึกดีๆต่อเขา

แต่ตอนนี้ชีวิตเรายุ่งเหยิงและเหนื่อยล้า ต้องฟันผ่ากับเกมส์ชีวิตที่หลากหลาย

เหนื่อยหน่ายกับการสร้างภาพชีวิต
พรุ่งนี้แล้วกันนะฉันจะโทรหา.... ฉันบอกตัวเอง และปลอบตัวเองว่าเรายังมีเพื่อนให้คิดถึงอยู่

แต่...พรุ่งนี้ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ระยะทางระหว่างเรา ยิ่งไกล

เพื่อนที่อยู่ใกล้กลับเหมือนอยู่ห่างเป็นร้อยไมล์
จนได้ข่าวว่าเพื่อนจากเราไปเสียแล้ว...

นี่คือ สิ่งที่เราสมควรได้หรืออย่างไร
ที่ตรงนั้นไม่ไกล แต่ว่าไม่มีเพื่อนของฉันอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว….

..จงพูดอย่างที่ใจคิด ถ้าคุณรักใครสักคนก็บอกเขาไป
อย่ากลัวที่จะเปิดเผยความรู้สึก จงเปิดใจ และบอกสิ่งที่คุณรู้สึกกับคนที่มีความหมายสำหรับคุณ

เพราะหากคุณรอจนถึงเวลาที่คุณคิดว่าเหมาะสม วันนั้นอาจจะช้าไป........
หาโอกาสในวันนี้ แล้วคุณจะไม่มีวันเสียใจทีหลัง

สิ่งที่สำคั­ญที่สุด จงอย่าละเลยเพื่อนและครอบครัว

เพราะพวกเขามีส่วนทำให้คุณเป็นอย่างที่คุณเป็นทุกวันนี้ ❤

จากหนูปิ่น /นอร์เวย์ (น้ามลแก้ไขนิดหน่อยนะคะ)