คืนหนึ่งที่ เหน็บหนาว เมื่อดาวคล้อย
ดวงเดือนลอย ลับเลือน แล้วเลื่อนหาย
หยดน้ำตา หยาดน้ำค้าง พรูพร่างพราย
แสนเสียดาย ห่วงหา เฝ้าอาวรณ์
จากวันที่ มีพ่อ อยู่ใกล้ใกล้
พ่อใส่ใจ ดูแล และพร่ำสอน
ความรักพ่อ ล้นเหลือ เอื้ออาทร
ลูกหลานร้อน ผ่อนคลาย ได้ทุกครา
ฝีมือทำ กับข้าวพ่อ ก็อร่อย
พ่อจะคอย บริการ ด้านจัดหา
พ่อแนะทาง วางแถว แนวชีวา
เรารู้ซึ้ง ถึงคุณค่า มาแต่ไร
แล้ว ..วันเสาร์ที่สิบมกรา
รู้ดีว่า พ่อต้องพราก จากไปไหน ?
ทั้งที่รู้ ก็สุดที่ จะทำใจ
ทนเห็นพ่อ จากไป ไม่ได้เลย
ที่สิบสาม มกรา สามโมงเศษ
พ่อสิ้นเกตุ สิ้นโศก โอ้อกเอ๋ย
ไม่มีพ่อ ให้เห็น เหมือนเช่นเคย
ลูกสุดเอ่ย เผยคำ พร่ำพรรณนา
หลับตาเถิด หลับใหล ให้เป็นสุข
ลืมเรื่องทุกข์ ทั้งปวง อย่าห่วงหา
กลอนบทนี้ เหมือนเป็น เช่นสัญญา
“จะดูแล มารดา...สืบต่อไป”
“เรา” แม่..ลูก และหลาน ในวันนี้
จะสร้างสม ความดี ที่ฝันใฝ่
เพื่อผลบุญ จะหนุนนำ ตามพ่อไป
สู่บันได แห่งสวรรค์ ตามครรลอง !
ลูกๆ ของพ่อ..(13-1-09)
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น