บทกลอนเขียนให้เจ้านิรมิต สิริสุขะ

จริงๆ แล้วไม่ได้รู้จักเจ้านิรมิต (คุณแม่ของปูเป้ รามาวดี)เป็นการส่วนตัวแม้แต่น้อย แต่ก็รู้สึกยินดีที่จะเขียนกลอนลงในหนังสือแจกงานศพของท่านเมื่อถูกขอให้เขียน ก็คนขอคือน้องสาวคุณยายมล ที่อยู่กรุงเทพฯ ประมาณว่าอยู่หมู่บ้านเดียวกัน และถ้าจำไม่ผิดจะเป็นคณะกรรมการหมู่บ้านด้วยกัน ช่างเถอะ อยากให้อ่านกลอนมากกว่า เพราะตั้งใจเขียนมาก

แด่ดวงวิญญาณ เจ้านิรมิต สิริสุขะ

เจ้าคือนาถนรีแห่งชีวิต
เป็นมารดา...เป็นมิ่งมิตรพิสมัย
ดุจชวาลสุกสว่างกลางฤทัย
เย็นดั่งน้ำชโลมใจดับไฟกัลป์
เป็นแบบอย่างที่ดีงามตามนิติ
ชาญชำนิรู้รอบชอบสร้างสรรค์
แสวงหาสุขสมถะสัจธรรม์
เพื่อเป็นบรรทัดฐานบุตรธิดา
เจ้าคือแม่ศรีเรือน..ดุจเพื่อนแท้
คอยดูแลทุกสุขถวิลหา
ทำหน้าที่ดีเยี่ยมยอดมารดา
ทำหน้าที่ภรรยายอดยาใจ
นอกเรือนชานบ้านใกล้ได้ช่วยเหลือ
เจ้าจุนเจือเอื้ออารีจะมีไหน
ทั้งทุกข์ราษฏร์ทุกข์หลวงคอยห่วงใย
เปี่ยมน้ำใจงดงามด้วยความดี
จึงเมื่อยามเจ้าจากจำพรากภพ
สุขสงบท่ามกลางหว่างวิถี
ผู้อยู่หลังรานร้าวเศร้าฤดี
ขอมอบกลอนบทนี้...แทนหัวใจ
“นิราศร้างแรมไกล...ไป่นิวัต
เนื่องนิพัทธ์พรากนิเวศนิราศรัย
นิรมลนิ่มเนื้อนิรามัย
นิรมิต นิราลัย...นิรันดร”….

9 ตุลาคม 2544